Interesujący tekst Piotra Foreckiego na temat współczesnych polskich filmów fabularnych podejmujących problematykę Holokaustu. Autor snuje wnioski:
Kinematografia polska jest w tej dziedzinie zachowawcza, schematyczna i wtórna. Twórcy częstokroć skrywają się za pierwowzorami literackimi, a w podejmowanej przez siebie problematyce nie wykraczają poza wiedzę, która innymi kanałami zdążyła się już jakoś przedostać do zbiorowej świadomości.
Odnosząca się do Zagłady polska kinematografia po 1989 roku pomija wiele istotnych tematów, a wśród nich niezwykle ważny problem stosunku Polaków do Żydów przed wybuchem II wojny światowej.
Jednakże podstawowym zarzutem, który można postawić polskiej kinematografii wobec Zagłady i nie tylko, to brak po 1989 roku filmowych przeciw-historii. Historii nieoficjalnych i konfrontacyjnych wobec dominujących narracji o przeszłości.